Krzysztof Kamil Baczyński - Pokolenie

Wiatr drzewa spienia. Ziemia dojrzała. 

Kłosy brzuch ciężki w górę unoszą  

i tylko chmury - palcom czy włosom 

podobne - suną drapieżnie w mrok. 

 Ziemia owoców pełna po brzegi 

kipi sytością jak wielka misa. 

Tylko ze świerków na polu zwisa 

głowa obcięta strasząc jak krzyk. 

 Kwiaty to krople miodu - tryskają 

ściśnięte ziemią, co tak nabrzmiała, 

pod tym jak korzeń skręcone ciała, 

żywcem wtłoczone pod ciemny strop. 

Ogromne nieba suną z warkotem. 

Ludzie w snach ciężkich jak w klatkach krzyczą. 

Usta ściśnięte mamy, twarz wilczą, 

czuwając w dzień, słuchając w noc. 

Pod ziemią drżą strumyki - słychać - 

Krew tak nabiera w żyłach milczenia, 

ciągną korzenie krew, z liści pada 

rosa czerwona. I przestrzeń wzdycha. 

Nas nauczono. Nie ma litości. 

Po nocach śni się brat, który zginął, 

któremu oczy żywcem wykłuto, 

Któremu kości kijem złamano, 

i drąży ciężko bolesne dłuto, 

nadyma oczy jak bąble - krew. 

Nas nauczono. Nie ma sumienia. 

W jamach żyjemy strachem zaryci, 

w grozie drążymy mroczne miłości, 

własne posągi - źli troglodyci. 

Nas nauczono. Nie ma miłości. 

Jakże nam jeszcze uciekać w mrok 

przed żaglem nozdrzy węszących nas, 

przed siecią wzdętą kijów i rąk, 

kiedy nie wrócą matki ni dzieci 

w pustego serca rozpruty strąk. 

Nas nauczono. Trzeba zapomnieć, 

 żeby nie umrzeć rojąc to wszystko. 

Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko. 

Szukamy serca - bierzemy w rękę, 

nasłuchujemy: wygaśnie męka, 

ale zostanie kamień - tak - głaz. 

I tak staniemy na wozach, czołgach, 

na samolotach, na rumowisku, 

gdzie po nas wąż się ciszy przeczołga, 

gdzie zimny potop omyje nas, 

nie wiedząc: stoi czy płynie czas. 

Jak obce miasta z głębin kopane, 

popielejące ludzkie pokłady 

na wznak leżące, stojące wzwyż, 

nie wiedząc, czy my karty iliady 

rzeźbione ogniem w błyszczącym złocie, 

czy nam postawią, z litości chociaż, 

nad grobem krzyż.